Cilat janë pasojat e të nxehtit në Siberi? – Zbulohet elementi kimik që i shtohet CO2 në çështjen e ngrohjes globale!

Për të marrë një pamje kuptimplote të asaj që po ndodh në atmosferë për qëllimet e ngrohjes globale, është e nevojshme të kuptohet saktësisht se çfarë njerëzit – drejtpërdrejt ose tërthorazi – po vendosin në të, përtej dioksidit të karbonit. Me këtë në mendje, shkencëtarët kanë zbuluar një burim të ri, të madh të oksidit të azotit (N2O, i quajtur gjithashtu oksid azoti), një gaz jashtëzakonisht i rëndësishëm serrë: një burim që ishte nënvlerësuar gjerësisht deri vonë dhe që duket se luan një rol të rëndësishëm. Gjithashtu për shkak se megjithëse oksidi i dizogjenit nuk është aq i bollshëm sa dioksidi i karbonit dhe metani në atmosferë, krahasuar me këta është një gaz serrë më “efikas”, madje 260-300 herë më shumë se CO2 në të njëjtin vëllim, harku i një shekulli.

Oksidi i azotit zakonisht prodhohet nga mikroorganizmat e tokës, ndërsa burimi i sapoidentifikuar është yedoma e permafrost. Yedoma është një permafrost i veçantë, sepse është gjithashtu i përbërë nga akulli – si dhe nga dheu i ngjeshur: është formuar në sedimente eoliane (material i bartur nga era) gjatë Pleistocenit, pra midis 2.5 milion dhe 115,000 vjet më parë, dhe është i pasur me material organik – rreth 2 %  karbon të masës totale, e cila përfshin mbi një milion kilometra katrorë tokë në hemisferën veriore.

Në veçanti, yedoma është studiuar midis lumenjve Lena dhe Kolyma, në veri-lindje të Siberisë. Këtu u zbulua se kur shkrihet përgjatë brigjeve të një përroi, lëshon midis 10 dhe 100 herë sasinë e oksidit të azotit që zakonisht pritej nga shkrirja e permafrostit.

Analiza e permafrostit zbuloi se ka dy faktorë në lojë për kaq shumë emetime: nga njëra anë, fakti që ngjeshja e dherave pas shkrirjes së akullit funksionon duke shkaktuar që gazrat e pranishëm të spërkaten nga vetë sedimentet. Nga ana tjetër, është shënuar se në dekadën e fundit ka pasur rritje të mikroorganizmave që prodhojnë N2O, ndërsa ka rënie të atyre që e konsumojnë.

Deri pak vite më parë, shumica e studiuesve besonin se azoti i bllokuar brenda ngricave të përhershme nuk ishte një shqetësim i veçantë në lidhje me ndryshimet klimatike, sepse dukej se cikli i azotit në tokën e ftohtë të Arktikut ishte zakonisht shumë i ngadaltë, por ky studim tregon se duhet të bëhen shumë më tepër kërkime mbi sa azot mund të ruhet në këto peizazhe të ftohta, pasi duket se ikën më shpejt nga sa mendohej më parë.  FCS

Edel Strazimiri / SCAN

*Material i përgatitur nga portali SCAN. Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.