Opinion / Vala e dytë e pandemisë tregon se duhet të kërkojmë ndryshim rrënjësor politik!

Kemi jetuar tanimë për aq shumë kohë në pandemi, sa mund ta kategorizojmë atë sipas ndjesive. Në fillim kishte tronditje dhe frikë, tek risia e virusit, shpejtësia e përhapjes së tij, zbulimi i papritur i cenueshmërisë sonë. Së dyti erdhi një sezon më i gjatë zemërimi dhe zhgënjimi: nga mungesa e PPE, vdekjet e doktorëve dhe infermierëve, mendjelehtësia kronike e politikanëve. Dhe më pas, nga fillimi i dhjetorit, një sezon i tretë – i shpresës dhe lehtësimit, ndërsa bllokimet u hoqën dhe vaksinat u zbuluan. Por pas diellit erdhi prapë shiu, një ndjenjë tragjedie. Humori i këtij sezoni të katërt është në një trishtim të thellë.

Pavarësisht nga fakti që ishte parashikuar, pavarësisht muajve që na është dashur të përgatitemi për sulmin e tij, si praktikisht ashtu edhe emocionalisht, virusi vazhdon të lëvizë në mënyra që na lënë gjithmonë një hap pas. Si përfunduam përsëri këtu, më keq se në valën e parë, kur nuk dinim asgjë nga ato që dimë tani?

Një përgjigje është se të dish më shumë nuk është e mjaftueshme. Pandemia që në fillim, u inkuadrua gabimisht si një goditje e shkurtër, e mprehtë, ekzogjene, një pengesë që mund të absorbohej nëse thjesht do të bënim atë që thoshte qeveria. Virusi u antropomorfizua si një armik i padukshëm, një pushtues nga jashtë. Me fjalë të tjera, ai mund të luftohej lehtë, nëse të gjithë do të bënim detyrën tonë patriotike duke qëndruar në shtëpi.

Politikanët tanë kanë qenë të paepur në vendosmërinë e tyre për të na ndaluar të shohim se tronditja nga pandemia erdhi për shkak të kushteve ku virusi e gjeti shoqërinë tonë. Premtimet e pafundme të politikanëve shmangën të kuptuarit se shkatërrimet e këtij virusi kanë të bëjnë me dekada vendimesh të gabuara – të cilat tkurrën infrastrukturën publike që mund të shpëtojë jetë në momente krize, dhe fuqizuan ndërmarrjet private si motori i vetëm i prosperitetit.

Ndërsa presim momentin që duket se nuk do të vijë kurrë, rikthimi në normalitet, ne nuk jemi duke bërë asgjë tjetër veçse duke luftuar një pandemi globale me rregullime të përkohshme, duke mos analizuar për asnjë moment pse ishim kaq të prekshëm. Po mbytemi në një oqean dështimesh politike, por nuk po flasim për ujin.

Mësimi i vërtetë i 2020 është se nuk mund të dalim nga ky cikël dështimesh pa një lëvizje politike, kërkesat e së cilës kanë të bëjnë më shumë se me rregullime të përkohshme. Të gjitha burimet tona racionale dhe shkencore nuk mund ta fitojnë vetvetiu këtë pandemi, ose të na mbrojnë nga tjetra. Kjo valë e dytë e provon këtë konstatim. Mënyra e vetme për të dalë nga kjo krizë është duke organizuar një lëvizje politike që kap urgjencën e këtij momenti dhe artikulon një kërkesë për rregullime ekonomike dhe shoqërore që mbrojnë jetën e njeriut po aq sa të kapitalit.

Që në gusht të vitit të kaluar, Organizata Botërore e Shëndetësisë paralajmëroi se vetëm vaksina nuk do t’i jepte fund pandemisë: “Gjatë gjithë historisë e vetmja mënyrë për të mundur viruset është përmes rregullimeve të përhershme në ekonomi dhe shoqëri.”

Pa një narrativë politike që synon ta bëjë këtë, do të jetë shumë vonë kur pandemia tjetër të vijë. Për dhjetëra mijëra që kanë vdekur nga kjo pandemi, është që tani, tepër vonë.

Dosti Banushi – SCAN
Burimi: The Guardian

*Material i përgatitur nga portali SCAN. Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.