Pas infektimit me COVID-19, Boris Johnson dhe “imuniteti i tij i tufës” kthehen në simbolin e rrezikut të strategjisë!

Boris Johnson, Kryeministri Britanik, i cili u transferua në kujdes intensiv të hënën në mbrëmje, është bërë një simbol i fuqishëm i rreziqeve që paraqet pandemia Koronavirus. Por ashpërsia e sëmundjes së tij shërben gjithashtu si një qortim befasues ndaj politikës që qeveria e tij fillimisht ndoqi për të luftuar virusin: imunitetin e tufës.

Qeveria e Johnsonit ishte shumë më e ngadaltë për të imponuar masa distancuese sociale sesa shumë vende të tjera të Europës. Më 12 Mars, në të njëjtën ditë kur Franca mbylli shkollat ​​dhe u kërkoi kompanive të mundësonin punën nga shtëpia, Johnson iu drejtua publikut britanik dhe deklaroi se përpjekjet e MB për të kontrolluar shpërthimin e koronavirusit, me karantina, testime dhe gjurmë kontakti, kishin dështuar.

Qeveria e tij ndoqi një strategji që mbështetej, të paktën pjesërisht, në idenë e mbrojtjes së anëtarëve më të prekshëm të publikut britanik nga infeksioni ndërsa lejonte një përqindje të madhe të të tjerëve të kapnin virusin. Shpresa ishte se shumica e këtyre njerëzve do të pësonin simptoma relativisht të buta, do të rikuperoheshin dhe do të fitonin imunitet, duke ndaluar transmetimin e mëtejshëm të virusit.

Por, ky lloj imuniteti i tufës, thonë ekspertët, mund të kërkojë mbi 60% të popullatës të infektohet. Imuniteti i tufës si një politikë e qëllimshme, thanë epidemiologët, zakonisht arrihet përmes një programi vaksinimi. Ajo ishte e paprovuar si një mjet për t’iu përgjigjur një pandemie.

Epidemiologët dhe ekspertët mjekësorë sulmuan menjëherë planin si një strategji të rrezikshme. Dhe, kur epidemiologët në Imperial College London, të cilët kishin këshilluar qeverinë për përhapjen e mundshme të virusit, azhurnuan modelet e tyre për të marrë parasysh informacionin për numrin e pacientëve në spital që kërkojnë kujdes intensiv në Itali, u bë e qartë së kufizimet vullnetare minimale që Johnson kishte sugjeruar nuk kishin gjasa të shpëtonin NHS nga mbingarkimi.

Më 16 mars, vetëm katër ditë pasi zbuloi strategjinë e imunitetit të tufës, Johnson e ktheu mbrapa kursin, duke urdhëruar të gjithë qytetarët të “ndalojnë kontaktin jo thelbësor me të tjerët dhe të ndalojnë të gjithë udhëtimet e panevojshme”. Të gjithë ata që mundeshin të punojnë nga shtëpia. Ata mbi 70 vjeç ose që vuajnë nga kushte shëndetësore u tha që të izolohen në shtëpi deri në 12 javë. Nëse dikush në një shtëpi tregonte simptoma, tërë familja tani këshillohej të izolohej për 14 ditë.

Megjithë përmbysjen mahnitëse dhe kufizimet e mëtejshme, përfshirë mbylljen e shkollave, të njoftuara më 18 mars, mbetën pyetje nëse imuniteti i tufës në fakt, ishte më pjesë e strategjisë së qeverisë. Epidemiologët, si Devi Sridhar, Kryetar i Shëndetit Publik Global në Universitetin e Edinburgh, kanë thënë se edhe nëse qeveria tani ka braktisur plotësisht idenë e diskutueshme, ajo humbi kohën e vlefshme për tu përgatitur për sëmundjen. Për shembull, Britania është detyruar të pranojë se nuk ka porositur sa duhet teste COVID-19 për të gjithë popullatën e saj. Ndoshta sepse, nëse supozohej se shumica e njerëzve do të infektoheshin sidoqoftë, por do të kishin vetëm simptoma të buta, testimi i tillë do të ishte i panevojshëm.

Por kjo mos përgatitje ka lënë që MB të mbetet shumë larg vendeve të tjera në testime. Deri më sot, vendi ka testuar 208,000 njerëz, një e pesta e numrit të njerëzve që testoi Gjermania. Kjo mungesë e testimit ka qenë një problem veçanërisht i mprehtë për stafin e NHS, të cilët janë të detyruar të marrin kohë ekstra për analizat e pacientëve. Disa spitale kanë raportuar se sa një e treta e stafit të tyre aktualisht është e sëmurë ose izolohet.

Qeveria është kritikuar gjithashtu për dështimin e sigurimit të pajisjeve të mjaftueshme mbrojtëse personale për personelin mjekësor të vijës së përparme dhe mungesën e pajisjeve të tjera kritike, përfshirë ventilatorët. Në mënyrë më kritike, strategjia e imunitetit të tufave të Johnson mbështetej në premisën se shumica e atyre që do të sëmuren rëndë me COVID-19 do të ishin të moshuarit dhe ata me kushte para-ekzistuese. Kjo mbetet e vërtetë, statistikisht.

Por vetë lufta kërcënuese për jetën e 55-vjeçarit me virusin tregon se edhe jo të moshuarit dhe ata që nuk kanë çështje serioze shëndetësore janë të prekshëm. Sëmundja e Johnson ka qenë një thirrje zgjimi për shumë njerëz në Britani.

Por disa po pyesin nëse personeli i NHS, në duart e të cilit jeta e Johnson ndodhet tani, gjenden në një situatë akoma dhe më të vështirë e të komplikuar nga politikat që qeveria e tij zgjodhi të ndiqte për menaxhimin e kësaj pandemie! (Fortune)

Edel Strazimiri / SCAN

*Material i përgatitur nga portali SCAN. Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.