Pushime “shqiptarçe” pa filtra! A ja vlen “barra qiranë” për të pushuar në Shqipëri?

Nga Elisabeta Dosku/SCAN Magazine

Afrimi i datës të pushimeve na vë në lëvizje dhe përgatitemi psikologjikisht për të shijuar 14-ditëshin e artë (i thënçin) të “shpërblimit” për një vit të ngarkuar pune. Me siguri, edhe ju keni diskutuar gjatë se ku do të shkoni. Nëse zgjidhni “jugun e familjarëve”, atë që fillon me Vlorën (vende-vende), e deri në Orikum, e më pas shkëputet për të rinisur diku nga Potami, Borshi e Buneci, dhe keni nisur kërkimet përmes internetit, sigurohuni mirë për zgjedhjen tuaj, pyesni të afërm, të njohur e kolegë, kërkoni më shumë detaje mbi akomodimin dhe shërbimet, pasi mund të përballeni me surpriza. Fotot e zbukuruara të rrjeteve sociale jo gjithnjë tregojnë realitetin. Me të tillë eksperiencë u përballa edhe unë, pasi kisha vendosur që me familjen të pushoja në Radhimë. Nga dhoma me ambient gatimi, e madhe, e përshtatshme për familje, me parkim dhe dy shezlone falas, madje dhe dy karrige plazhi, gjeta një dhomë të zymtë, gati-gati pa ajrim, dy shezlone të ndryshkura në një plazh “privat” të pasistemuar prej jo më shumë se 6-7 metra linear dhe sikur të mos mjaftonte kjo, rruga deri në destinacion ishte plot me gropa, e ndërsa përreth nuk kishte asnje lokal më afër se 150 metra për të pirë qoftë edhe një kafe. Ndërsa për shërbime të tjera as që bëhej fjalë. Gati-gati i ngjasonte një vendi të shkretë në zemër të një zone turistike. Vendosa të mos qëndroja aty dhe të zgjidhja diçka me emër në zonën e Radhimës, i vetëquajtur “kompleks turistik”. Ofertat ishin tre; viletat, hoteli dhe mini apartamente për familje të mëdha. Vileta vetëm emrin kishte të tillë, pasi edhe pse ishte për katër persona, vetëm katër që nuk i nxinte normalisht, pasi dy persona duhet të flinin në një mini korridor, në krevat marinari, por edhe për një çift, sërish ishte e ngushtë. Ndërsa hoteli më pranueshëm. U vendosëm në hotel dhe rinisëm t’i shohim sërish gjërat me optimizëm.

Shërbimi në sezon

Përtej bukurisë së hotelit dhe investimit në pamjen e jashtme, një shërbim wireles do të ishte i tepërt për klientët. Drejtuesit as nuk e kishin marrë mundimin për ta ofruar. Ky nuk ishte një nga ata raste kur shërbimi i internetit wireles ishte i lidhur por nuk punonte. Dhoma e hotelit ishte paksa e ngushtë, kondicioneri njëherë punonte e njëherë jo, dritares dhe derës u mungonte një rrjetë mbrojtëse për mushkonjat, dhe madje, mungonte edhe një vend për vendosjen e furçave të dhëmbëve në tualet. Ndërsa për pastrimin e dhomës duhej ta kërkoje vetë, pasi menaxherët kishin vendosur që të bëhej pastrim çdo 2-3 ditë. Vetë kompleksi kishte restorantin e tij. Vendosëm që darkën e parë të pushimeve ta konsumonim në restorantin e hotelit. Pasi e pyesim nëse ka shërbim, kamarierja na thotë se mund të porosisnim ç’të donim, përveç disa “arsortimentesh” (kështu quheshin në menu), të cilat nuk i përgatisnin. Hodhëm sytë rreth e qark dhe në fakt pamë që kuzhina nuk funksiononte. E pyesim dhe njëherë kamarieren dhe ajo me sinqeritet, ndoshta të tepruar, na përgjigjet: “gatuajnë tek restoranti poshtë (rreth 100 metra larg, tip barake) dhe jua sjellim ne për 10 minuta. “Kuzhina nuk punon sepse nuk ka fluks”!”, tha ajo. Pas kësaj fjalie, u ngritëm me lezet duke i thënë se do shkonim vetë tek restoranti poshtë. Vendosëm të ecnim pak dhe të shkonim tek një tjetër restorant me “nam” për të ngrënë. Por zhgënjimi, çuditërisht na ndoqi. Porosia nuk vonoi as 10 minuta (fakt që s’na pëlqeu) dhe gjysma e saj erdhi e “përzhitur”. Nata u mbyll me një ndjesë të kamarierit.

Rrëfeva me detaje natën e parë, për të treguar se të tilla surpriza nuk ishin spontante, por e shoqëronin të gjithë zonën dhe me të tillë shërbim u përballëm thuajse çdo ditë të qëndrimit 1-javor. Aty ku porosisje picë “4 stinët“ dhe të vinte picë “proshutë“, porosisje “sakanaq më karkaleca” (ushqim tradicional i zonës) dhe të vinte fërgesë me dy karkaleca nëpër të, nga ata të blerët në supermarket, të paketuar. Edhe pse në det, kishe dëshirë të provoje “mishin e Labërisë”, i cili fillimisht na erdhi i papjekur mirë, e pasi e kthyem për ta pjekur edhe pak, na erdhi i djegur, i nxirë komplet. Vështirë të gjeje një restorant ku mund të ushqeheshe mirë, dhe nëse e gjeje, kishe bërë bingo. E për të gjetur një të tillë duhej të merrje makinën dhe të bëje ndalesa dhe teste në secilin prej tyre. Por kishte dhe nga ata pak restorante ku gatuhej mirë. E ndërsa shprehje kënaqësinë e “bërjes bingo” se ia dole ta gjeje një vend të tillë, duhej të ngriheshe nëpër restorant dhe të “luteshe” të vinte kamarieri. Dhe për të paguar faturën, duhej të prisje minimalisht 20 minuta derisa t’i mbushej mendja kamarierit ta sillte atë. Megjithatë, nëse kërkoni të “dyndeni” në prodhime deti, të freskëta, pa hile, ekziston një vend me kushte minimaliste, por që armë të fortë ka ushqimin. Porti i anijeve të peshkimit! Nëse vendi nuk do t’ua mbushë syrin, për shkak të modestisë së tepruar dhe mungesës së investimeve, mund të porosisni peshk apo produkte të tjera deti dhe t’i merrni me vete. Fatura mesatare, por në raport me restorantet e zonës, tejet e lirë, e justifikon plotësisht atë që konsumoni.

Mos shkoni në Zvërnec!

Nëse keni dëgjuar aty-këtu për Zvërnecin, bukurinë e plazhit me rërë të imët dhe të paqtë, pyllin e bukur dhe mbresëlënës të Sotës, mos bini pré, mos shkoni! Jo se këto nuk qëndrojnë, të gjitha janë të vërteta, por për t’i shijuar ato, duhet të zgjidhësh një “quiz” infrastrukturor si fillim. E vetmja tabelë që të çon për në Zvërnec, ështe ajo që të jep drejtimin për Nartë, aty ku ndan rruga kryesore, njëra të çon në Vlorë dhe tjetra në Nartë apo Zvërnec. Më tej, vër intuitën në punë, kthehu disa herë nëse humbet rrugën, aktivizo “Google Map” dhe fillo aventurën. Për në plazhin e bukur të Zvërnecit janë dy rrugë. Njëra është e degraduar në atë farë formë sa gropat kanë probabilitet të lartë t’ju dëmtojnë automjetin, madje t’ju lënë edhe në rrugë, se për pluhurin nuk po e llogarisim. Ndërsa rrugën tjetër ta tregon “Google Map” dhe pasi e përshkon zonën rreth e qark, arrin në destinacion. Por dhe në këtë zonë kaq të bukur, nuk kishte surpriza pozitive. Sërish shërbimi në restorante lë për të dëshiruar, ku asgjë nuk të vjen siç e ke porositur dhe porosia me fruta deti, vetëm shijen e tyre që nuk e mban. Ah po! Shezloni është 300 lekë. Çmimi më i lirë në zonë! Për t’u larguar nga aty, “Google Map“ do t’ju hyjë më shumë në punë, pasi niveli i vështirësisë rritet dhe kur të dilni sërish në rrugën kryesore, do të përjetoni një ndjenjë lehtësimi.

Çmimet e larta

Të paktën dy vitet e fundit, Radhima e ka humbur statusin e “vendit të lirë për pushime familjare”. Ofrohen kryesisht katër struktura akomodimi, shtëpitë që jepen me qira, të cilat variojnë nga 3000 lekë nata më modestja, deri në 6500 lekë nata, sërish në kufijtë e modestes, por me hapsirë më të madhe dhe që mund të qëndrojnë disa persona. Shtëpitë janë të kompletuara me kuzhinë, duke iu përshtatur nevojave të familjarëve, por kaq! Nuk ofrojnë asgjë tjetër. Plazhi, shezlonet e çdo gjë tjetër, mbetet në dorën e pushuesve. Ndërsa hotelet variojnë mesatarisht nga 4000 lekë nata deri në 8000 lekë, por ka edhe nga ato që janë vetëvlerësuar dhe që ofrojnë një shërbim pak më shumë cilësor në raport me konkurrentët, dhe që shkojnë edhe në mbi 10000 lekë nata. Sa i takon hoteleve, disa ofrojnë mëngjes dhe shezlon të përfshirë, ndërsa të tjerë as këto të dyja, pra duhet të paguhen veç e veç nga pushuesit. Pjesë e akomodimit janë edhe viletat të pozicionuara në të ashtuquajturit fshatra turistikë, që variojnë nga 5000 lekë deri në 10000 lekë nata si dhe mini apartamente për 6 apo më shumë persona me 6-7 mijë lekë nata. Shezlonet variojnë nga 300 lekë në 700 lekë, në varësi të frekuentimit të zonës dhe cilësisë së shërbimeve. Menutë e restoranteve nuk kanë ndonjë diferencë të madhe nga vendet e tjera të jugut dhe si pushuese për të disatin vit radhazi, mund të them që çmimet kanë ardhur në rritje vit pas viti. Frutat e detit të shoqëruara me spageti apo rizoto variojnë mesatarisht rreth 700 lekë, peshku kocë/levrek rreth 1200 lekë, barbun 900 lekë, etj. Ndërsa, një shishe ujë 0.75 ml kushtonte 250 lekë. E njëjta gjë vlen edhe për çmimet në markete, ku janë 30-50 lekë më shtrenjtë për çdo produkt, krahasimisht me çmimet e tregut normal. Dhe këto çmime janë për muajin korrik, pasi gjatë gushtit për shkak të rritjes së fluksit të turistëve, rrjedhimisht, sipas logjikës së të bërit biznes “alla shqiptarçe” rriten edhe çmimet.

Një xhiro në Llogara

Nëse doni të kaloni një ditë ndryshe, gjatë pushimeve tuaja bregdetare, mund t’i bëni vetes dhuratë një ditë të kombinuar midis plazhit dhe natyrës malore. Vetëm 25 km larg Radhimës, apo rreth 35 minuta, gjendet “Parku Kombëtar i Llogarasë“. Natyra e shkëlqyer malore që të mbush me ajër, një klimë e freskët dhe tërësisht ndryshe nga vapa e ditëve të korrikut. Një drekë në Llogara do të ishte një vendim i shkëlyer. Në “Parkun Kombëtar të Llogarasë“ janë të vendosura disa restorante, ku më të mirat kanë si tregues numrin e lartë të automjeteve të parkuara përpara tyre. Gatime të shkëlqyera, mishi i Labërisë, pjata interesante që nuk i gjeni kudo dhe me çmime të kënaqshme, janë pjesë e ofertës. Ndërkohë një vizitë në fshatin turistik dhe një kafe në natyrë, do t’i jepnin ndjesi pozitive një prej ditëve tuaja te pushimeve, duke thënë, “Po! Ia vlente! ”

*Material i përgatitur nga portali SCAN. Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.