Draghi, Scholz apo Macron? – Kurora e Merkelit si liderja e Europës është në pritje!

Ajo dominoi Europën – një udhëheqëse de fakto në një kohë krize. Për 16 vjet, Angela Merkel ka përdorur nënshkrimin e saj ‘pragmatizëm të kujdesshëm dhe të qetë’ për të drejtuar kontinentin përmes ngritjes të së djathtës ekstreme, një përgjigje të gabuar ndaj mbërritjeve të emigrantëve dhe, natyrisht, Brexit.

Me mbylljen e epokës së Merkelit, një udhëheqës tjetër europian mund të dalë dhe të marrë drejtimin. Cilët janë pretendentët kryesorë?!

Një nga miratimet më të thella të udhëheqjes së Mario Draghi erdhi nga kryeministri spanjoll, Pedro Sanchez, gjatë një vizite në Romë në qershor. Duke e përshkruar ish -shefin e Bankës Qendrore Europiane si një “maestro”, Sanchez tha: “Sa herë që Draghi flet në Këshillin Europian, ne të gjithë heshtim dhe dëgjojmë. Kjo nuk është diçka që ndodh shpesh. ”

Draghi, i emëruar kryeministër italian në shkurt, ka pasur një ndikim të ngjashëm në grupin e partive politike të prishura që përbëjnë koalicionin e tij të gjerë, secila prej tyre bie në linjë për një sërë çështjesh të vështira, përfshirë futjen e një pasaporte të vaksinës Covid-19.

Ai gjithashtu ka bërë përshtypje elektoratin, duke votuar si udhëheqësi më i vlerësuar i Italisë. Wshtë shumë larg asaj me të cilën është mësuar popullata.

Qeveria e Draghi ka shpëtuar programin e vaksinimit të vendit, ka ringjallur ekonominë dhe ka miratuar masa të zbatueshme për të kontrolluar infeksionet koronavirus. Për më tepër, Draghi arriti të shtyjë një reformë të kundërshtuar të sistemit të drejtësisë, një kërkesë që Italia të sigurojë pjesën më të madhe të fondit të rimëkëmbjes së pandemisë të Bashkimit Europian.

Pragmatik, i qetë, vendimtar dhe nuk ka frikë ta thotë si është, për disa nga ata që janë pranë tij, Draghi, i respektuar jashtë vendit aq sa është në shtëpi, është personi më i zbatueshëm për të mbushur ‘këpucët’ e Merkelit si udhëheqësi de facto i Europës.

Politika europiane nuk luajti pothuajse asnjë rol në fushatën zgjedhore gjermane. E cila ndoshta ka të bëjë shumë me faktin se pavarësisht nga ndryshimet në politikat midis partive që tani po kërcejnë për një pozicion në qeverinë post-Merkel, në Europë çdo parti kryesore është pak a shumë në të njëjtën faqe: Gjermania ka nevojë për BE pothuajse më shumë sesa BE -ja ka nevojë për Gjermaninë. Arsyeja është që të sigurohesh që nuk dështon.

Nëse Scholz mbledh me sukses një qeveri koalicioni dhe bëhet kancelar, nuk ka shumë të ngjarë të ndryshojë. Roli i tij si ministër i financave nën Merkel – përgjegjës për mbajtjen e ekonomisë – dhe kontributi i tij qendror në krijimin e fondit të BE -së për rimëkëmbjen e koronavirusit prej 750 miliardë eurosh, përforcoi angazhimin e tij ndaj bllokut, si dhe gravitacionet e tij si strategjike, megjithëse jo emocionuese, vendimmarrës.

Ai e quajti fondin “një sinjal të qartë për solidaritetin dhe forcën europiane”, në të njëjtën kohë kur ai dërgoi mesazhin tek auditori vendas se një rimëkëmbje e fuqishme në Europë ishte një parakusht thelbësor për të siguruar prosperitetin ekonomik të Gjermanisë.

Scholz do të ishte nën presion për të marrë një rol udhëheqës mbi çështje të tilla si krijimi i një politike refugjatësh të bazuar në solidaritet – diçka që Merkel nuk e arriti dot ta bënte – si dhe sfidën e nxitjes së reformës mjedisore dhe bashkimin e saj me rritjen ekonomike. Ai është një pragmatist më shumë sesa një vizionar, por kjo ka më shumë të ngjarë të sigurojë sesa të shtyjë homologët e tij të ardhshëm.

Macron ka përshkruar vizionin e tij për Europën që nga zgjedhja e tij, duke argumentuar në mënyrë të përsëritur që nga fjalimi i tij kryesor në Sorbonne në 2017 se BE -ja duhet të adresojë dështimet e saj: sipas fjalëve të tij, “shumë i dobët, shumë i ngadalshëm, shumë joefikas”.

Propozimet e tij – një mbrojtje e integruar e BE -së, reforma në eurozonë, një politikë e përbashkët e azilit, një taksë dixhitale – kanë bërë pak përparim, të penguar pjesërisht nga një koalicion gjerman i paralizuar dhe instinktet e kujdesshme konsensuale të Merkel.

Pak vëzhgues besojnë, megjithatë, se largimi i kancelares do t’i hapë rrugën presidentit ambicioz, të paduruar dhe nganjëherë arrogant të Francës që të hyjë menjëherë në këpucët e saj: asnjë udhëheqës i vetëm, shumica thonë, nuk do të krahasohet me ndikimin e Merkel në kulmin e saj.

Në vazhdën e krizës së këtij muaji me SHBA-në, Australinë dhe Britaninë e Madhe për marrëveshjen e sigurisë Aukus, e cila i kushtoi Francës një kontratë nëndetëseje prej shumë miliardë eurosh, ai edhe një herë kërkoi një autonomi më të madhe europiane ndërsa Kina ngrihet dhe SHBA rifokusohet në Azi.

Pas tërheqjes kaotike perëndimore nga Afganistani dhe debaklit të Aukus, më shumë udhëheqës të BE -së tani mund të jenë të gatshëm të bien dakord që BE -ja duhet të jetë më pak e varur nga Uashingtoni – por pakkush dëshiron të rrezikojë të dëmtojë marrëdhëniet transatlantike, dhe një ushtri e BE -së është shumë larg.

Se sa do të ketë sukses Macron në avancimin e axhendës së tij do të varet kryesisht nga suksesi i presidencës gjashtëmujore të Francës në BE, e cila fillon në janar, dhe, natyrisht, nga sigurimi i rizgjedhjes së vetë atij në zgjedhjet presidenciale franceze të prillit të ardhshëm.

Ai me siguri do të përpiqet të marrë mantelin e Merkelit. Por ai do të ketë nevojë për partnerë për të arritur kudo, së bashku me kompromis dhe konsensus: shenjat dalluese të Merkel, por jo, deri më tani të Macron.

The Guardian

Edel Strazimiri / SCAN

*Material i përgatitur nga portali SCAN. Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.