Pse Merkel mund të ndihmojë në financimin e planit të rimëkëmbjes së Europës

Vitin e kaluar, në kornizën e mprehtë të bashkisë historike të Aachen-it, Angela Merkel dhe Emmanuel Macron nënshkruan një traktat. Drejtuesit premtuan të bashkëpunojnë më ngushtë dhe të rimarrin zemrën politike dhe ekonomike të BE-së, duke nënshkruar marrëveshjen me një puthje për kamerat.

Si kanë ndryshuar kohët.

Përpjekjet e tyre të bashkuara për të reformuar, ringjallur dhe forcuar BE-në kundër rrymave të thella të populizmit dhe tronditjes së largimit të MB, deri më tani, nuk kanë arritur shumë; kancelarja gjermane me sa duket heziton të japë peshën e saj në agjendën e imagjinuar të presidentit francez për Europën.

Por javën e kaluar ata njoftuan një plan tjetër franko-gjerman. Këtë herë nuk mund të ketë shfaqje të afeksionit publik pasi udhëheqësit zbuluan propozimin e tyre të rimëkëmbjes ekonomike për një Europë të shkatërruar nga koronavirus. Komisioni i BE-së, thanë ata, duhet të huazojë 500 miliardë euro nga tregjet financiare për të financuar sipërmarrjen.

Në pamundësi për të qëndruar fizikisht krah për krah, Macron dhe Merkel patën, megjithatë, rrëzuan një kompromis që habiti shumë analistë – jo vetëm sepse paraqet një ndryshim të rëndësishëm në pozitën e kancelares gjermane.

Si do të funksionojë?

Udhëheqësja gjermane gjithmonë i ka rezistuar bashkimit të borxhit të BE-së. Ideja që shtetet anëtare më të pasura duhet të jenë përgjegjëse për borxhet dhe paragjykimet e atyre më të varfërve nuk ka funksionuar mirë në Berlin, ku ideja e “koronabondeve”, aq të kërkuar me zë nga një numër i vendeve anëtare, i ka lënë shumë perpleks ministrat.

Ky propozim varion, por ende përqendrohet në ndarjen e borxhit. Paratë, të cilat do të shiten në formën e granteve, do të qëndrojnë në buxhetin e BE-së si dhe do të rimbursohet po nga ai, dhe me secilin vend që duhet të ripaguajë në përpjesëtim me kontributin e tyre ekzistues.

Prandaj, Gjermania si kontribuesi më i madh neto do të jetë përgjegjës të paguajë më shumë. Jo të gjithë janë të lumtur. Italia thotë se plani duhet të jetë më ambicioz, ndërsa katër vende të tjera, përfshirë edhe Austrinë, dëshirojnë që ndihma të jetë në kredi dhe jo me grante. Kreu i Komisionit Europian, Ursula von der Leyen, do të paraqesë vetë propozimet e BE-së se si fondi i rimëkëmbjes dhe një buxhet i rindërtuar mund të funksionojnë të Mërkurën.

Pra pse tani?

Ndryshimi i dukshëm i zemrës së Merkel është një tregues i alarmit të saj se ku BE mund të drejtohet, pas Brexit. Politikanët gjermanë janë mahnitur nga niveli i fundit i armiqësisë që del nga Italia dhe ata janë trembur nga perspektiva e populistëve në shtetet e Europës Jugore të cilët kanë përfituar pa masë në kurriz të krizës së koronavirusit.

Nuk ishte rastësi që Macron foli për mësimet nga kriza financiare, kur tha se përgjigjja e Europës përkeqësoi pabarazinë dhe dëmtoi sovranitetin e Europës. Merkel, duke ecur drejt fundit të mandatit të saj vitin e ardhshëm, po kërkon trashëgimi dhe ka bërë të qartë në fjalimet e fundit se ajo është përqendruar në krijimin e formës së bllokut.

Disa thonë se një vendim i fundit i gjykatës kushtetuese të Gjermanisë mund të ketë nxitur atë. Gjykata ka vënë në pikëpyetje të ardhmen e një programi të madh stimulues të blerjes së obligacioneve të Bankës Qendrore Europiane.

Ajo godet gjithashtu ndërsa hekuri politik është i nxehtë edhe brenda në shtëpi. Dhe, ashtu sikurse Merkel ka përsëritur shpesh, “Gjermania përparon vetëm kur BE përparon”.(BBC)

E . S / SCAN

*Material i përgatitur nga portali SCAN. Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.