Rasti mjedisor për blerjen e një miniere qymyri! – Pse Greenpeace dëshiron të blej një të tillë?

Pse një organizatë e fushatës mjedisore si Greenpeace do të dëshironte të merrte një minierë qymyri? Qëllimi i Greenpeace nuk ishte të vazhdonte punën e minierave, por t’i mbyllte të gjitha dhe të linte të gjithë qymyrin në tokë.

Është një ide që dalëngadalë ka fituar tërheqje në mbarë botën. Një numër në rritje i aktivistëve, ekonomistëve dhe studiuesve juridikë tani besojnë se ekziston një rast mjedisor për t’u përfshirë në tregun e karburanteve fosile: blerja e minierave të qymyrit dhe marrja e të drejtave të shpimit, për të mos bërë asgjë. Mund të funksionojë edhe më lirë se përpjekjet e tjera për të ulur emetimet e karbonit. Është një propozim kundër-intuitiv, jo pa pengesa të rëndësishme ligjore dhe politike, por a mund të funksionojë realisht?

Për të kuptuar se çfarë do të thotë rrjedhje karboni, imagjinoni se ju dhe pothuajse të gjithë në qytetin tuaj keni rënë dakord të kaloni në makina elektrike më miqësore me klimën – përveç një ose dy fqinjëve problematik. Për kënaqësinë e tyre, ata fqinjë ‘të këqij’ mund të zbulojnë se kamionët e gazit dhe ndotës në shitësin lokal kishin dalë në shitje, për shkak të kërkesës më të ulët në zonë. Pra, ata përfitojnë: ata blejnë kamionin dhe “udhëtojnë falas” nga vendimi i të gjithëve për t’u bërë elektrik, duke rritur gjurmën e tyre të karbonit në këtë proces.

Rrjedhja e karbonit është pak a shumë si kjo, por në shkallë ndërkombëtare. Nëse një grup kombesh vendosin të nënshkruajnë një traktat që heq mbështetjen e tyre te qymyri, duke reduktuar kështu kërkesën globale, atëherë mund të përfitojnë vendet problematike që nuk i janë bashkuar premtimeve të rrepta të klimës. Kërkesa më e ulët zvogëlon çmimin e qymyrit, kështu që këta mbajtës shpejt mësojnë se mund të amplifikojnë me çmim të ulët sasinë e karburantit fosil që nxjerrin dhe djegin, në vend që të investojnë, të themi, në erë ose diell.

Rrjedhja e karbonit është një lloj problemi veçanërisht i dëmshëm i udhëtarëve të lirë, ku vendet që japin kontributin më të vogël për një të mirë globale përfundojnë duke u sjellë më keq për shkak të sakrificave të pjesës tjetër.

Duket si një investim masiv, i cili do të vendoste miliona në xhepat e karburanteve fosile. Por këto miniera nuk duhet të jenë të shtrenjta për t’u blerë. Disa prej tyre po bëjnë vetëm një fitim të vogël sepse qymyri i tyre është i shtrenjtë për t’u nxjerrë dhe industria e gjerë po humbet avullin. Ju madje mund të gjeni shitës që duan që këto site të largohen nga duart e tyre. Në vitin 2015, Vattenfall nuk po kërkonte të bënte një fitim të madh duke shkarkuar minierat e tyre gjermane të linjitit, por ishte pjesë e një lëvizjeje më të gjerë strategjike drejt formave më të pastra të prodhimit të energjisë. BBC

Edel Strazimiri / SCAN

*Material i përgatitur nga portali SCAN. Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.