Sindromi “VIIP” – Si ndikon fluturimi hapësinor në shëndetin e vizionit të astronautëve?

Në misionin një-vjeçar, astronaut i NASA-s Scott Kelly dhe kozmonaut rus Mikhail Kornienko kaluan 340 ditë në Stacionin Hapësinor Ndërkombëtar nga Mars 2015 deri në Mars 2016.

Studiuesit e hapësirës kaluan gati një vit duke jetuar në mungesë të gravitetit. Të dhënat e mbledhura para, gjatë dhe pas fluturimit të tyre kontribuan shumë për të kuptuar më mirë se çfarë ndodh me trupin e njeriut në hapësirë. Të dy burrat u testuan deri në një vit pas misionit të tyre.

Një shqetësim që është shfaqur në lidhje me astronautët është se si sytë e tyre ndryshojnë gjatë fluturimit hapësinor për një kohë të gjatë, që zgjat gjashtë muaj ose më shumë.

Ndikimi në shëndetin e vizionit të astronautëve si rezultat i fluturimit hapësinor afatgjatë më parë njihej si dëmtim i shikimit dhe presion intrakranial, ose sindromi VIIP. Studiuesit tani u referohen gjetjeve oftalmologjike dhe neurologjike në astronautë pas fluturimit hapësinor me kohë të gjatë si sindromi neuro-okular i lidhur me fluturimet hapësinore, i njohur gjithashtu si SANS.

Të dy burrat u rikuperuan nga edema e diskut optik pas fluturimit hapësinor, por palosjet koroidale jo gjithmonë shërohen plotësisht, tha ai. Këto ndryshime strukturore nuk kanë rezultuar me ndonjë ndryshim të dukshëm funksional në sytë e tyre.

“Ekziston një shqetësim që misionet më të gjata të fluturimit hapësinor mund të kontribuojnë në ndryshime më të mëdha strukturore të syrit duke shkaktuar dëme në retinë”, tha Macias.

Studiuesit besojnë se zbulimet e tyre të fundit mbështesin nevojën për të mbledhur matje të besueshme për të monitoruar strukturën e syve në anëtarët e ekuipazhit, si dhe monitorimin afatgjatë të shëndetit pasi të kthehen në Tokë. (CNN)

SCAN

*Material i përgatitur nga portali SCAN. Ripublikimi mund të bëhet vetëm kundrejt citimit të autorësisë dhe burimit origjinal.